Του Κωνσταντίνου Γ. Καζανάκη*
Στις 16 Ιουλίου 2021 δημοσιεύθηκε, σε Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης (Μ.Κ.Δ.), επώνυμη καταγγελία με δύο φωτογραφίες οι οποίες απεικόνιζαν ένα πεσμένο δένδρο και το εξής (αυτούσιο) κείμενο: «Σημερα στην πλατεία Αγιας Αικατερίνης απο τυχη δεν θρηνησαμε. Γυρω στις 12.30 επεσε το δέντρο σαν να ηταν χαρτινο. Γεματο παιδια η πλατεια!!».
Στις 26 Ιανουαρίου 2022, γνωστός συμπολίτης μας είχε προειδοποιήσει γραπτώς και δημοσίως μέσω του ίδιου, ως άνω, Μ.Κ.Δ. -και μετά την πτώση στύλου φωτισμού στην παραλιακή λεωφόρο: «…ΑΜΕΣΑ, ελέγξτε ΟΛΑ τα φωτιστικά σώματα και ΟΛΑ τα δένδρα, ναι και τα δέντρα, πριν βρεθεί κάποιος που δεν θάναι τόσο τυχερός!». Και να που το «προδιαγεγραμμένο» κακό δεν άργησε, δυστυχώς, να συμβεί.
Σε αυτοψία, τέλος, η οποία είχε πραγματοποιηθεί τον περασμένο Μάιο στην πόλη μας, είχαν εντοπιστεί δεκαπέντε «επικίνδυνα» σημεία, όπως καταγγέλλεται -δημοσίως επίσης. Μεταξύ αυτών ήταν και το μοιραίο δένδρο (πεύκο) το οποίο έπεσε, με αποτέλεσμα να χάσει επί τόπου τη ζωή του ένας πολύ αγαπητός συμπολίτης μας και πατέρας τριών παιδιών, ο 51χρονος Παναγιώτης Μητρέλος.
Στη συγκεκριμένη αυτοψία, η οποία είχε πραγματοποιηθεί με πρωτοβουλία συγκεκριμένου συνδέσμου επαγγελματιών, συμμετείχαν εκπρόσωποι της Δημοτικής Αστυνομίας και της Τροχαίας, στελέχη της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου Ηρακλείου καθώς και μέλη του εν λόγω συνδέσμου. Κάποιοι, άρα, παράγοντες εγνώριζαν τα περί επικινδυνότητος, πριν να συμβεί το μοιραίο. Τα δένδρα, άλλωστε, δεν πέφτουν έτσι ξαφνικά, αναίτια και στα καλά των καθουμένων στα κεφάλια των ανθρώπων σκοτώνοντάς τους!
Το εν λόγω τραγικό περιστατικό συνέβη ενώ το δύστυχο θύμα περίμενε, επιβαίνον στο δίκυκλό του, να ανάψει το πράσινο φανάρι φωτεινού σηματοδότη της πόλης μας. Ήταν ένα θανατηφόρο συμβάν το οποίο συγκλόνισε και προβλημάτισε όλους, ανεξαιρέτως, τους πολίτες για την εντελώς άδικη, αυτή, απώλεια. Ένα παραπάνω, αφού θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε από ’μάς να βρισκόταν στην ίδια τραγική θέση με το θύμα, είτε ως εποχούμενος, είτε ως πεζός. Ήταν, άρα, θέμα χρόνου να συμβεί μια τραγωδία, αφού -και παρά τις άτυπες, μεν, υπαρκτές, δε, προειδοποιήσεις-, ουδεμία ενέργεια προς την κατεύθυνση της προστασίας των πολιτών, όπως επιβάλλεται, έγινε!
Στις 5 του προηγουμένου μηνός, και μέσα σε πολύ βαρύ κλίμα, συνεδρίασε εκτάκτως το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας, με μοναδικό θέμα ημερησίας διατάξεως την τραγική απώλεια του συμπολίτη μας αυτού.
Κατά τη διάρκεια της εν λόγω συνεδριάσεως όλες οι παρατάξεις τοποθετήθηκαν επί του θλιβερού θέματος δια των εκπροσώπων των, οι οποίοι κατέθεσαν τα αυτονόητα. Οι της συμπολιτεύσεως μίλησαν για εις βάθος διερεύνηση του τραγικού, αυτού, περιστατικού, καθώς και για μέτρα τα οποία λαμβάνονται ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ εις το μέλλον. Ελπίζουμε, δε, ότι τα μέτρα δεν θα περιλαμβάνουν κοπή δένδρων αδιακρίτως, αφού η πόλη μας έχει απόλυτη ανάγκη το πράσινο.
Οι εκπρόσωποι της αντιπολιτεύσεως, από την άλλη, ανεζήτησαν πολιτικές ευθύνες και κατηγόρησαν τη (μικρότερη σε αριθμό!) συμπολίτευση για παραλείψεις, για καθυστερήσεις, για άρνηση συνεργασίας μαζί τους καθώς και για αβελτηρία γενικώς.
Επισημάνθηκαν, με την ευκαιρία, και τα προβλήματα χρηματοδότησης από την κυβέρνηση, της υποστελέχωσης λόγω ελλείψεως κονδυλίων, καθώς και άλλα χρονίζοντα προβλήματα της τοπικής Αυτοδιοίκησης Πρώτου Βαθμού.
Το πρώτο, βέβαια, το οποίο εξέφρασαν όλοι οι αγορητές ήταν, φυσικά, η υποβολή των ειλικρινών συλλυπητηρίων τους προς τη σύζυγο, τα παιδιά, τον πατέρα, τα αδέλφια και την ευρύτερη οικογένεια του θανόντος. Εδήλωσαν -όλοι επίσης-, την αμέριστη συμπαράσταση και την πλήρη στήριξή τους. Τα αναμενόμενα δηλαδή. Τίποτε, δυστυχώς, άλλο το οποίο θα ανακούφιζε -προς το παρόν έστω- την απορφανισμένη από πατέρα οικογένεια…
Ιδέες, βέβαια, υπήρξαν πολλές και θαυμάσιες, όπως ο εξωδικαστικός συμβιβασμός -αντί της πολύχρονης δικαστικής διαμάχης-, η πρόσληψη του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας σε κάποια Υπηρεσία ή εταιρεία του Δήμου, η ονοματοδοσία με το όνομα του θύματος κάποιου δημοτικού χώρου κλπ.
Αποφάσεις όμως, δεν ελήφθησαν, δυστυχώς! Μάταια ανέμεναν η σύζυγος, τα παιδιά, ο πατέρας, τα αδέλφια του αξέχαστου Παναγιώτη και οι παρόντες δημότες οι οποίοι τους συμπαρίσταντο να ακούσουν συγκεκριμένα μέτρα στήριξης.
Από μία, δε, εισήγηση, πληροφορήθηκαν όλοι -προς μεγάλη τους απογοήτευση και δυσαρέσκεια-, ότι οι νόμοι δεν προβλέπουν -εάν είναι, ποτέ, δυνατόν!- το ο,τιδήποτε για μια τέτοια περίπτωση και, άρα, δεν επιτρέπουν το παραμικρό, κρατώντας δεμένα τα χέρια όλων, αρμοδίων και μη! Όπως, δε, τόνισε ένας δημοτικός σύμβουλος χαρακτηριστικά, ούτε καν για τα έξοδα κηδείας προβλέπεται κάτι! Ας προσφύγει, δηλαδή, η χαροκαμένη οικογένεια στη Δικαιοσύνη, και μετά από καμιά… δεκαετία(!), βλέπουμε! Τι να ’πεί κανείς…
Όσο για μια «συγγνώμη», η μόνη που ακούστηκε ήταν εκείνη του μεγάλου γιού της οικογένειας ο οποίος τη ζήτησε, καταλήγοντας τη μικρή του παρέμβαση, εις ένδειξιν σεβασμού προς το συνεδριάζον, την ημέρα εκείνη, Σώμα.
Και «εντάξει», υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, χιλιάδες νόμοι στη χώρα μας, τόσοι που αυτό το οποίον επικρατεί, τελικώς, στην πράξη είναι η… α-νομία! Ή, όπως λέει χαρακτηριστικά ο λαός μας, στην Ελλάδα όλα απαγορεύονται και όλα… επιτρέπονται! Γιατί, λοιπόν, δεν βρίσκεται κάτι να στηριχθεί μια αξιοπρεπέστατη οικογένεια, η οποία έχασε τον πατέρα της τόσο άδικα -και μάλιστα στην κρισιμότερη φάση της ανάπτυξής της!-, και χωρίς να ευθύνεται το ίδιο το θύμα στο παραμικρό; Ίσα ίσα που σταμάτησε με «κίτρινο», δείχνοντας το πόσο νομοταγές ήταν…
Γιατί να μην υπάρξει η (οφειλόμενη!) έμπρακτη συμπαράσταση για μια υποδειγματική οικογένεια με τρία παιδιά, εκ των οποίων το μεγαλύτερο μόλις που έχει αποστρατευθεί; Δυστυχώς, όμως, ακόμη και το στοιχειώδες (η πρόσληψή του, δηλαδή, σε Υπηρεσία ή εταιρεία του Δήμου μας), είναι αδύνατη πριν υπάρξει σχετική δικαστική απόφαση…
Όπως, δε, θα υπολογίζουμε όλοι μας, η πολύ αγαπητή, αυτή, οικογένεια έχει οικονομικές υποχρεώσεις -όπως και κάθε οικογένεια άλλωστε-, οι οποίες «τρέχουν», και που οι φορείς στους οποίους υπάρχουν δεν αναγνωρίζουν, ως γνωστόν, την τραγική, αυτή, περίπτωση, κατά την οποία το δύστυχο θύμα ουδεμία, επαναλαμβάνω, ευθύνη, έφερε. Άλλων είναι οι ευθύνες, οι οποίες θα ερευνηθούν από την Ελληνική Δικαιοσύνη και θα αποδοθούν, κάποτε…
Αλήθεια, σε τι σκληρή (συντεταγμένη!) Πολιτεία, και σε πόσο απάνθρωπο κόσμο ζούμε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι μία και μοναδική: ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο (διάβαζε καπιταλιστικό), κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό περιβάλλον, όπου θα πρέπει να είσαι υγιής και δυνατός για να εργάζεσαι -αν βρεις δουλειά βέβαια και με ποια αμοιβή-, και να πληρώνεις. Αν μας συμβεί το παραμικρό και βρεθούμε, αναγκαστικά, σε αδυναμία καταβολής των οφειλών μας, αλίμονό μας!
Όταν είμαστε υγιείς και μπορούμε να εργαζόμαστε για να πληρώνουμε, μας γνωρίζουν πολύ καλά και οι νόμοι και οι θεσμικοί ή μη φορείς και οργανισμοί, ιδιωτικοί και δημόσιοι. Όταν, όμως, εμείς, οι πολίτες, βρεθούμε σε έκτακτη ανάγκη, τότε δεν μας ξέρει κανένας! Όταν πληρώνουμε είμαστε οι καλοί· αν, όμως, βρεθούμε σε αδυναμία πληρωμής λόγω εκτάκτου ανάγκης και ανωτέρας βίας, υπάρχουν τόκοι, πρόστιμα και επιβαρύνσεις -μέχρι και φυλάκιση προβλέπεται! Εάν, από την άλλη, είναι να μας πληρώσει το κράτος και οι οργανισμοί του, τότε μας αγνοούν πλήρως χωρίς να υπάρχει η παραμικρή γι’ αυτό συνέπεια! Κι ενώ οι υποχρεώσεις μας προς όλους αυτούς διατηρούνται εις το ακέραιον πάντοτε -και μάλιστα μεγεθυνόμενοι, συν τω χρόνω, υπερβολικά-, οι δικές τους μπορεί να καθυστερούν, να περικόπτονται εντελώς αυθαιρέτως -αν δεν παραγράφονται, συντόμως κιόλας! Τόσο… καλά!
Επί του πρακτέου, τώρα, και ξεκινώντας από τον άμεσα εμπλεκόμενο Δήμο Ηρακλείου: Αναμένοντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης -η οποία έχει ήδη επιληφθεί αυτεπαγγέλτως του θέματος-, και δεδομένων των πολύ δύσκολων οικονομικών καιρών τους οποίους διανύουμε, θα πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα, να βρεθεί (νόμιμος) τρόπος -και μάλιστα όσο το δυνατόν γρηγορότερα-, και για την άμεση στήριξη με κάθε τρόπο της οικογένειας του αείμνηστου Παναγιώτη, αλλά και για την πρόσληψη του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας σε κάποια από τις πολυάριθμες Υπηρεσίες και εταιρείες του Δήμου μας. Ο Δήμαρχός μας, ως επιφανής νομικός που είναι, λύση μπορεί να βρει χωρίς να αναμένει τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης οι οποίες είναι βέβαιον ότι θα χρονίσουν. Επίσης: παραίτηση του Δήμου από τις (αστικές) δικαστικές διαμάχες, και άμεσος εξωδικαστικός συμβιβασμός ο οποίος θα καλύπτει την οικογένεια του θύματος.
Δεύτερον: όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και ’φέτος, γίνονται πολλές και διάφορες μουσικές, θεατρικές, φολκλορικές, πολιτιστικές και λοιπές εκδηλώσεις υπό την αιγίδα του Δήμου μας (και δι’ εξόδων του), με πολλές από αυτές να έχουν ελεύθερη είσοδο -άρα ο Δήμος επιβαρύνεται με όλα τα έξοδα (που δεν είναι και λίγα), ειδικά όταν καλούνται ονόματα πρώτης γραμμής-, χωρίς να έχει έσοδα. Για θεάματα και ακροάματα, άρα, υπάρχουν και διατίθενται άφθονα χρήματα, για την οφειλόμενη -ούτως ή άλλως!- στήριξη της χειμαζόμενης, αυτής, οικογένειας, η οποία έχασε με αυτόν τον απαράδεκτο και άδικο τρόπο τον άνθρωπό της και πατέρα της, τίποτα; Τι απάνθρωπη πρακτική είναι αυτή -και μάλιστα νόμιμη!- να κλείνουν όλες οι πόρτες όταν συμβεί το κακό;
Κι αφού γίνονται -που γίνονται- αυτές οι εκδηλώσεις, πόσο δύσκολο είναι να οργανωθεί άλλη μία μουσική, παραδείγματος χάριν, εκδήλωση, στη μνήμη του Παναγιώτη, με φροντίδα και δι’ εξόδων του Δήμου μας, με ένα προσιτό εισιτήριο, η οποία θα διαφημιστεί κατάλληλα, και στην οποία οι καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν θα προσφερθούν αφιλοκερδώς, για να αποδοθούν στη δοκιμαζόμενη οικογένεια οι εισπράξεις ως μια πρώτη ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη; δεν σκέφτηκε κανείς εκ των ιθυνόντων να το προτείνει αυτό;
Εκδηλώσεις πραγματοποιεί, ως γνωστόν, και η Δευτεροβάθμια Αυτοδιοίκηση, οπότε και αυτή θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί με ανάλογο τρόπο. Κι αν ο προγραμματισμός είναι ετήσιος, θα μπορούσε μια μουσική εκδήλωση με ένα μεγάλο όνομα να μετατραπεί από «Ελευθέρας εισόδου» εις «Επί εισιτηρίω».
Εκτός των εκδηλώσεων του καλοκαιριού υπάρχουν, βεβαίως, εκδηλώσεις (και) καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους στο Πολιτιστικό μας Κέντρο. Εν πάση, δε, περιπτώσει, θα μπορούσε οι εισπράξεις από «Επί εισιτηρίω» εκδηλώσεις οι οποίες έγιναν, να αποδοθούν, με απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου, στη σύζυγο και τα παιδιά του Παναγιώτη Μητρέλου, ως μία πρώτη οικονομική ενίσχυση.
Θα μπορούσαν, επίσης, (και) οι Κύριοι Βουλευτές του νομού μας να εξετάσουν το λεπτό, αυτό, ζήτημα και να κινητοποιηθούν.
Μετά τους πολιτικούς φορείς -ως άμεσα εμπλεκόμενους-, έκκληση μπορεί να απευθυνθεί και στην Εκκλησία μας για να στηρίξει την εμπερίστατη, αυτή, οικογένεια. Ο πολύ αγαπητός, ευαίσθητος και δραστήριος Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπός μας κ. Ευγένιος ο Β΄ είναι βέβαιον ότι κάτι θα πράξει προς την κατεύθυνση αυτή.
Θα μπορούσε, ακόμη, να διοργανωθεί και μια φιλική ποδοσφαιρική συνάντηση μεταξύ των μεγαλύτερων και ιστορικών ομάδων της πόλης μας, του Ο.Φ.Η. και του Εργοτέλη, στο ίδιο πνεύμα με μια μουσική εκδήλωση.
Και γιατί να μην πραγματοποιηθούν όλα τα ανωτέρω; Είναι ηθική υποχρέωση, τελικά, και της κοινωνίας και όλων μας. Ο καθένας μας μπορεί, στο κάτω κάτω της γραφής, να βοηθήσει με τον τρόπο του. Πολλά, δε, περισσότερα έχουν τη δυνατότητα να πράξουν υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, εκλεγμένα ή μη, οι ταγοί, σε οποιονδήποτε τομέα, της κοινωνίας μας. Η προαναφερθείσα πρόσληψη του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας, π.χ., θα μπορούσε να γίνει από ιδιώτη αν δεν καταστεί, τελικά, εφικτή από τον Δήμο μας, ως πρώτον «υπόχρεο». Λύσεις υπάρχουν και τα εμπόδια υπερπηδούνται όταν υπάρχει καλή διάθεση από όλους μας. Κι αυτή δεν απουσιάζει· από κανέναν.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, η οικογένεια του εκλιπόντος δεν θα ζητήσει ποτέ τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την ενσυναίσθηση όλων. Και όλοι γνωρίζουμε προς τα που, η ενσυναίσθηση αυτή, θα πρέπει, τελικώς, να οδηγεί, μαζί με την απαραίτητη ψυχική συμπαράσταση και την οφειλόμενη -ούτως ή άλλως- κοινωνική αλληλεγγύη: στην ουσιαστική στήριξη της χειμαζόμενης οικογένειας με έργα και πράξεις και όχι με λόγια μόνον. Ας μην ξεχνούμε, δε, ότι τα δύσκολα για τους μεμονωμένους πολίτες είναι πολύ πιο εύκολα για τους συλλογικούς φορείς και οργανισμούς -ειδικά, δε, για τους εκλεγόμενους. Ο καθένας μας, λοιπόν, οφείλει να έλθει στην πολύ δύσκολη θέση της σκληρά δοκιμαζόμενης, αυτής, οικογένειας και να αναλογιστεί -τουλάχιστον- το του Ισοκράτους: «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον…».
Από την άλλη, όμως, η οικογένεια του Παναγιώτη απαιτεί -και πολύ καλά κάνει!- την απονομή δικαιοσύνης χωρίς καμία -μα καμία!-, απολύτως, καθυστέρηση. Τα αυτονόητα, δηλαδή.
Εν κατακλείδι: ένα είναι το συμπέρασμα. Κάτι το συγκεκριμένο και «χειροπιαστό» θα πρέπει να γίνει και μάλιστα αμέσως, σήμερα, τώρα! Ο Δήμος Ηρακλείου και οι εμπλεκόμενοι ή μη θεσμοί και φορείς θα πρέπει να δείξουν -πρώτοι απ’ όλους και έμπρακτα-, την ανθρώπινη ευαισθησία και το οφειλόμενο ενδιαφέρον τους και να στηρίξουν τη χαροκαμένη οικογένεια. Ο χαρακτηρισμός «ανθρώπινη» μπορεί, μεν, να ηχεί παράδοξος για θεσμούς και φορείς, δεν είναι όμως: πίσω από αυτούς υπάρχουν άνθρωποι!
Οφείλουν, λοιπόν, στην οικογένεια του αδικοχαμένου Παναγιώτη, όχι μόνον ως θεσμοί της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά και ως φορείς της έκφρασης της συλλογικής επιθυμίας όλων των δημοτών του Ηρακλείου και των πολιτών όλης της Κρήτης και γενικώς της Ελλάδας, για την ανάπτυξη ενός πλέγματος ασφαλείας και στήριξης, και ενός θόλου αλληλεγγύης υπό την αιγίδα του Δήμου μας, που θα καλύψουν την οικογένεια του Παναγιώτη.
Το έτερον: θα πρέπει, επιτέλους, να εξετάσουμε, ως κοινωνία και ως συντεταγμένη Πολιτεία, το φλέγον ζήτημα του πώς, δηλαδή, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται οι πολίτες και οι οικογένειές τους όταν βρεθούν σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης -ιδίως, δε, όταν οι ίδιοι δεν ευθύνονται για την προσωπική ή επαγγελματική τους περιπέτεια-ώστε να μην βρίσκονται οι ίδιοι οι πολίτες ή/και οι οικογένειές τους στο απόλυτο κενό όταν υπάρξει σοβαρή ασθένεια, βαρύς τραυματισμός ιδίως, δε, στην περίπτωση όπου συμβαίνει απώλεια ζωής -και μάλιστα ξαφνικά, απρόβλεπτα και όχι εξ αιτίας τους. Και να δοθούν λύσεις! Αυτό, μαζί με την έμπρακτη και άμεση στήριξη, θα ήταν το καλύτερο και ουσιαστικότερο μνημόσυνο στη μνήμη του αδικοχαμένου συμπολίτη μας…
*Ο Κωνσταντίνος Γ. Καζανάκης είναι Πολιτικός Μηχανικός